Villa Zapakara en tripje naar Anaula

Hallo allemaal,

Afgelopen bericht vertelde ik jullie al dat ik zaterdags met 20 kinderen van Nos Kasita naar villa Zapakara zou gaan. Dit is een kindermuseum wat helemaal gericht is op kinderen tussen de 8 en 12 jaar ongeveer. We gingen er met alle begeleiders van het huis heen. Kirstie, Marjolijn, Loes en ik. Verder gigen de zus van Kirstie die hier was samen met haar vriend ook nog mee en Judith is ook meegegaan. Die wou tevens ook wel eens het verschil zien van de tehuizen. Zij werkt nl in een tehuis waar maar 8 kinderen verblijven, Nou ik kan je vertellen dat zij veel meer luxe hebben. Het was eerst nog een hele klus om de kinderen op tijd klaar te hebben want ze moesten wel allemaal weer net iets anders ana en de haren nog even doen en nog een broodje eten. En dat gaat in Nederland al net iets sneller meestal als hier, alles gaat op hun dooie gemakje. We vertelde wel dat ze toch echt op moesten schieten want om1245 wilden we toch echt vertrekken met de bus naar de stad. We hadden ieder 5 kinderen onder onze hoeden en gingen zo met 2 bussen verdeeld naar de maagdenstraat in de stad waar we weer uitstapten en nog een stuk moesten lopen naar het museum. ook dit was al voor sommige kinderen een hele belevenis, door die winkelstraat op, dat hadden ze ook nog nooit gedaan. Kirstie had gehoord waar het zou moeten liggen maar naar eenstuk te hebben gelopen, bleek deze beschrijving niet echt te kloppen en naar navraag moesten we een klein stukje terug lopen. uiteindelijk naar af en toe vragen wisten we het toh te vinden. Daar aangekomen moesten de kinderen eerst allemaal een toiletgang doen want daar hadden ze daarna even geen tijd meer voor. Het eerste gedeelte werdt hun uitgelegd dat dit ging over hoe men in Ghana leeft. Ieder kind die daar geboren wordt wordt genoemd naar de dag waarop hij of zij geboren is. dit werd dan aan verschillende kinderen gevraagd welke dag ze geboren waren. op een wereldbol liet men zien waar Ghana precies lag. Daarna mochten de kinderen doorlopen naar het eerste gedeelte. Hier werdt het verhaaltje verteld van Anansi de spin, dit is hier een heel bekend sprookje. Anansi wil koning worden en wil hier alles aan gaan doen, en de kinderen moeten hem hierbij helpen om dit voor elkaar te krijgen. Ze worden in groepjes verdeeld en krijgen dan een opdracht wat ze moeten gaan doen in een soort voordrachtje. ondertussen moeten wij even weg en rustig wachten. Als ze klaar zijn mogen we komen kijken. We krijgen een voordrachtje te zien door de kinderen ze lopen allemaal om de troon heen, helemaal verkleed en al en moeten Anansi aanmoedigen. Het is allemaal heel leuk om te zien, en een vrolijke bedoeling. Als dit afgelopen is lopen we weer rustig terug naar de bushalte waar we allemaal in een bus kunnen stappen. Narc liep rustig aan mijn hand mee terug,geheel vanuit zichzelf, mooi is dat want eigenlijk zou hij een leeftijd hebben die zou kunnen denken: oh nee, dat doe ik niet meer! De zus van Kirstie en haar vriend gaan niet meer mee teug en ook Marjolijn en Loes gaan niet meer mee terug. Dit is ook niet meer echt nodig nu we toch eenmaal in de bus zitten. Terug bij Nos kasita is het stiekem nog best lang wachten tot de friet bezorgt wordt. Maar uiteindelijk wordt het wachten beloond en komen de friet en frikandellen toch deze kant op. Wel heeft tante Lottie ook rijst gekookt want de kinderen eten best veel en dan zal de friet met een klein frikandelletje niet genoeg zijn. Maar ergens moet het toch genoeg zijn en goedkoop was het ook al niet. Maar ach je weet waarvoor je het doet, voor je afscheid alvast van de kinderen. Er zijn er daarna ook nog veel naar ons toe gekomen die zeiden dat ze het heel lekker hadden gevonden.

Maandag moest ik om 845 bij het Krasnapolsky hotel zijn daar werd ik door een bus opgehaald om naar Anaula te gaan. De weg er heen is het eerste stuk heel goed te doen tot bij Brownsberg maar daarna is het een onverharde zand weg met flink wat kuilen. Ze noemen het niet voor niks de massageweg en dans weg omdat je dat automatisch doet op de stoel. in totaal een tocht van ruim  5 uur ongeveer. En aangezien het nu regentijd is, maakt het de weg nog iets moeilijker begangbaar. Uiteindelijk aangekomen in Atjoni namen we een korjaal naar Anaula, een boottochtje van een klein uurtje. Anaula is een plekje gelegen op een klein eilandje. We hebben toen we daar waren aangekomen eerst geluncht en daarna ben ik naar zo'n stroomversnelling gegaan in de Suriname rivier waar je in kon gaan zitten. We zijn hier alleen niet zo lang gebleven want het begon ineens best hard te regenen. De kaaimannetocht van 's avonds ging ook niet door want ook toen regende het te hard. Ook de kaaimannen houden niet van regen, dus zou je ze ook weinig zien. 's avonds  stond er weer een goed buffet klaar en hebben we nog wat samen met z'n alle gedronken. We waren met een groepje van 7. vier zussen van oorsprong uit Oisterwijk. nu wonende bij Tilburg, Drunen en Boxmeer, en een stel uit Den haag, waarvan Marlon van oorsprong ook Surinaams was. Zijn moeder was nu weer wonende in Suriname.De volgende dag gingen we een klein stukje verderop naar ene dorpje waar de afstammelingen wonen van de Saramacaanse slaven die vroeger op de plantages werktte en het binnenland zijn ingevlucht. daarna gingen we terug naar het verblijf en hebben we nog even lekker gezwommen in het zwembad, deze dag was het echt stralend weer. Om 1700 uur gingen we ene boswandeling maken door het bos wat ook op het eilandje ligt. Er werdt uitleg gegeven over bepaalde planten en hun werking en we hebben een aantal doodskopaapjes gezien. Na terugkomst weer wat gegeten van het buffet. woensdagmorgen zijn we even naar een kostgrondje van de mensen daar gegaan. Een soort volkstuintje waar heel veel aardgroenten door elkaar heen groeien, waar ze van leven. Nog evnein het zwembad gesprongen nu het nog kon en om 1200 uur moesten we eten want we zouden om 1300 uur vertrekken. uiteindelijk krgen we te horen dat dit wel wat later zou zijn want de bus die onderweg was naar Atjoni was angereden door een bulldozer die in een keer achteruit was komen rijden zo tegen de zijkant van de bus aan. Uiteindelijk konden wij om 1500u vertrekken met de korjaal naar Atjoni, waar de bus wel al stond maar deze moest nog even wat regelen met de plaatselijke politie. Uiendleijk zijn we om 1620 vertrokken vanuit Atjoni en waren we om 2100 uur terug in de stad waar ik direct bij onze vlag uit kon stappen. Nog een tijdje met Judith na zitten kletsen op het balkon en uiteindelijk gaan slapen. Zo direct ga ik naar Nos Kasita en morgen nog en dan is maandag uiteindelijk mijn laatste werkdag daar. Ik zal ze wel missen vooral de kleintjes waar je veel mee geknutseld hebt en Narc samen met enkele meiden die regelmatig met hun huiswerkbegeleiding komen. Maar ach aan alles zit een begin en komt een einde. Zo ok al dit verhaal. Al denk ik dat er nog wel een of 2 verslagen in zitten en ik ga morgen ook nog foto's plaatsen van Villa Zapakara en het uitstapje naar het binnenland.

Liefs, Rianne